आता बघा ना, आमचं लहानपण आठवायचं तरी मन फुलून जातं. सुट्टी लागली की पाय सरळ मामाच्या गावाला! सकाळी भाकरी-चटणी खाल्ली की सायकल घेऊन नदीकाठी, दुपारी उकाड्यात आंब्याच्या झाडाखाली डुलकी, आणि संध्याकाळी दोऱ्याच्या झुल्यावर झोका घेत खेळताना सूर्य मावळत असे. कुणी सांगितलं नाही, ‘जा अभ्यास कर’! कारण सुट्टी म्हणजेच मोकळा श्वास, मजा आणि आठवणींचा खजिना!
पण आता… परिस्थिती एकदम वेगळीच!
आजकाल पालक म्हणतात, “मुलांना वेळ वाया घालवायला नाही द्यायचा!” म्हणून मग STEM, वेदिक मॅथ, अबॅकस, फोनिक्स अशा शिबिरांमध्ये मुलं सक्तीने पाठवली जातात. अभ्यासात सुधारणा होईल म्हणून, पण खरंतर त्यांना ‘सुट्टी’ हे शब्दच समजेनासं झालंय. सकाळी ९ पासून दुपारी १ वाजेपर्यंत शिबिर, मग घरी येऊन होमवर्क – आणि हे पोरगं म्हणतं, “आई, सुट्टी कधी लागणार?”
पूर्वीचे शिबिरं काही वेगळीच मजा देत. गिटार शिकणं, अभिनय, नाटक, पारंपरिक खेळ, कॅम्पिंग – ह्यातून पोरांची सर्जनशीलता वाढायची, मैत्री होत असायची, आत्मविश्वास तयार व्हायचा.
सरिता ताई एकदम मोकळं बोलतात –
“सुट्टी ही केवळ शैक्षणिक उपयोगासाठी नाही, तर भावनिक आणि सामाजिक विकासासाठी असते. पोरांनी सुट्टीत शिकावं, पण ते शिकणं ‘पुस्तकी’ नसावं. जीवनकौशल्य, संवाद, आत्मभान – हे शिकणं महत्त्वाचं!”
आणि खरंच ना – बालपण एकदाच येतं!
ते आठवणींनी भरलेलं असावं की टेस्ट सिरीजनी? पोरगं एका सत्रात चार विषयांचं नाव घेतंय – आणि मस्तीचं एकही नाही… हे बघून खरंतर आपल्यालाच अपराधी वाटायला हवं.
